Niniejsza część serii Flora Zatoki Gdańskiej i wód przyległych (Bałtyk Południowy) obejmuje wszystkie te gatunki glonów, które w wielu podręcznikach określane są nazwą bruzdnic. Nazwa ta kojarzy się zawsze z klasycznymi przedstawicielami tej grupy, a mianowicie z Peridinium czy z Ceratium, u których jednym z podstawowych elementów morfologii komórki są bruzdy. Jednakże do grupy tej nalezą również glony, które nie mają bruzdy. Ehrenberg twierdził, że w bruździe okrężnej znajduje się wieniec rzęsek i dlatego Claparède i Lachmanna stosują dla tej grupy glonów nazwę Cilioflagellatae. W 1883 roku G. Klebs odkrył obecną tam wić, co spowodowało przyjęcie przez Bütschliego nazwy Dinoflagellatae (Huber-Pestalozzi 1968).
Autorzy omawiają budowę komórki bruzdnicowej, ze szczególnym uwzględnieniem ważnej dla identyfikacji taksonów morfologii pancerzyka. Omawiają metody zbioru materiału w terenie, techniki jego obróbki w laboratorium i systematykę zastosowaną w opracowaniu. Przedstawiają klucze do identyfikacji oraz opisy diagnostyczne taksonów, których obecność odnotowano w Bałtyku Południowym. Każdy takson jest zilustrowany rysunkiem, a całość uzupełnia zbiór oryginalnych fotografii wybranych taksonów.
