Ojciec i syn. Zrozumieć obrazy objawione

W książce ukazano zaskakujące zbieżności występujące w objawieniach s. Faustyny Kowalskiej oraz m. Eugenii E. Ravasio, które wydarzyły się w latach 30. XX stulecia. Oba objawienia miały charakter synchroniczny i stanowiły kontynuację biblijnego modelu poznawania tajemnic wiary na drodze percepcji wzrokowej. Przedmiotem badań autora były wzory obrazów ukazane w bliskim odstępie czasu dwóm zakonnicom przez Jezusa Chrystusa i Boga Ojca. Autor dowodzi, że namalowane według tych wzorów obrazy są bezprecedensowe w skali historii wizualności, a o ich wyjątkowości mają świadczyć m.in. unikatowe funkcje przypisane do obrazów przez samych Objawicieli. Z analiz autora wynika, że domagają się Oni, aby oba obrazy pełniły w liturgii ważne zadania. Mają m.in. przygotować świat na paruzję (obraz z objawień s. Faustyny) oraz skorygować błędne przedstawienia Boga Ojca ukazywanego jako  starca (obraz z objawień m. Eugenii). Książka wzywa do tego, aby w liturgii i praktyce duszpasterskiej bazować na gruncie właściwych teologii obrazu.

„Praca ma charakter twórczy, Autor podejmuje dotąd całkowicie nieprzebadane wątki tematyczne w studiach nad sferą doświadczeń mistycznych. […] Scharakteryzowanie przez Autora aberracji niektórych środowisk kościelnych związanych z recepcją doświadczeń mistycznych obu zakonnic przygotowuje grunt do analizy znaczeniowej obrazów, będących owocem tych doświadczeń. Interpretacja znaczeniowa dokonana przez Autora ma wyraźne walory dydaktyczne, ponieważ ułatwia czytelnikowi nieprzygotowanemu do odbioru obrazu orientację w obszarze wizualności i szerzej rozumianych zjawisk opartych na widzeniu i naoczności, na które składają się także scharakteryzowane w monografii mistyczne doznania wizualne zakonnic”.

Z recenzji prof. dr. hab. Andrzeja P. Batora