Uwagę czytelnika poznającego wczesnobizantyńską literaturę patrystyczną przykuwa pojawiająca się w niej krytyka „helleńskiej” tradycji utrzymującej się w życiu codziennym chrześcijan. Nawiązania do tej kwestii odnajdujemy przede wszystkim w kazaniach i homiliach. Ich autorzy, różnoraką perswazją próbując wykorzenić pewne praktyki z życia prywatnego swych wiernych, dyskredytują je, wskazując na ich „pogańskie” pochodzenie, kłamliwość, a przede wszystkim na fakt, że tkwienie w „helleńskiej” tradycji stoi w sprzeczności z kanonami religii, której stało się wyznawcami.