Twórczość Tadeusza Różewicza w radiu. Studium przypadku

Książka prof. Barbary Zwolińskiej nie przynależy do obszaru wiedzy stricte medioznawczej, choć w tytule pojawia się „radio”, ale do bardzo interesującego „pogranicza”, na którym spotykają się i twórczo przenikają dwa fenomeny: indywidualna aktywność artystyczna badanego twórcy (tekstowa, dramaturgiczna, poetycka, prozatorska itp.) z medium, które owo dzieło rezonuje i jednocześnie przekształca je zgodnie z własnymi warsztatowymi możliwościami (głównie technicznymi). Autorka jest literaturoznawczynią, która z dużą swobodą porusza się po obszarze polskiej (i nie tylko) literatury XIX i XX w., ma przy tym zacięcie analityczno-interpretacyjne, chciałoby się rzec z ducha fenomenologii, hermeneutyki, antropologii kulturowej i literackiej, mimo wyraźnego akcentowania poststrukturalizmu jako paradygmatu najlepiej opisującego zjawisko artystyczne pod marką „Różewicz”, co oczywiście narzuca sama twórczość autora Kartoteki. Książka prof. Barbary Zwolińskiej to rzecz niszowa, pionierska, wyjątkowa zwłaszcza dzisiaj, kiedy humaniści tak bardzo się powtarzają, nie mają albo pomysłów, albo odwagi, by brać się za sprawy nieopisane dotąd dostatecznie, a taką właśnie sprawą jest radio i jego rola kreacyjna oraz kulturotwórcza.