Melancholia, nuda i czas w prozie Jarosława Iwaszkiewicza

Gdańska badaczka, autorka rozpraw poświęconych twórczości Narcyzy Żmichowskiej, Sandora Maraia, Feliksa Netza wzięła na swoje barki trudne i ambitne zadanie przypomnienia swoistej wartości twórczości Iwaszkiewicza, wartości pracy interpretacyjnej oraz wartości skupionej lektury. Są to wartości zupełnie rudymentarne w obrębie literaturoznawstwa, lecz ostatnio jakby schodzące na drugi plan, toteż przypominanie o nich nie jest dziś gestem rytualnym, semantycznie pustym — zyskuje na istotności z każdym rokiem obniżania się wskaźników czytelnictwa w Polsce. Z jednej strony egzorcyzmuje je z naszego pola widzenia „biograficzno-diarystyczne wzmożenie” i związana z nim swoista łatwość pisania i łatwość (a może nieistotność?) lektury, z drugiej strony literaturoznawcza „uważna lektura” bywa przyduszana teoretycznym nawisem wszelkiego rodzaju kolejnych „zwrotów”, „-izmów”, teorii, w których kłębowisku tekst niepostrzeżenie staje się pretekstem.