Lex metropolitana. Rozwój ustawodawstwa metropolitalnego w Trzeciej Rzeczypospolitej Polskiej

Prawodawca nie jest w stanie – pomimo presji strony samorządowej czy środowisk naukowo-eksperckich – przeprowadzić reformy metropolitalnej. Proces ten, w dużym uproszczeniu, sprowadza się do opracowania, uchwalenia i wdrożenia ustawy metropolitalnej. Nie mogąc wyrazić się prościej i dosadniej, elity polityczne są od dekad porażająco bezskuteczne w zakresie tworzenia systemów zarządzania największymi obszarami zurbanizowanymi. Nie wdając się w dywagacje na temat przyczyn takiego stanu rzeczy – te są niewątpliwie złożone i „zakorzenione” w uwarunkowaniach politycznych i kulturowych – należy wspomnieć, że Rzeczpospolita Polska jest koncepcyjnie gotowa na reformę metropolitalną. Oznacza to, że istnieje wiele „przepisów na metropolię”, tylko brakuje – znowu upraszczając – większości parlamentarnej i pozytywnej decyzji (ustawy). Wskazane koncepcje przybierają nie tylko postać publikacji naukowych i eksperckich, lecz także „dokumentów przedlegislacyjnych” czy wręcz „projektów ustaw”. Są więc, także na płaszczyźnie techniki prawodawczej, dalece opracowane. W szczególności projekty ustaw stanowią cenny dorobek, o którym warto pamiętać, zwłaszcza gdy przydarzy się polityczna okazja. Są to bowiem „gotowce”. W zasadzie należałoby postawić tezę, że polska ustawa metropolitalna istnieje, została opracowana i napisana, a może nawet i społecznie skonsultowana. Trzeba ją tylko wyjąć z szafy, nieco odświeżyć, zaadaptować do dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości, „puścić w obieg” i przegłosować.

Od Autora

Patronat: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, Unia Metropolii Polskich im. Pawła Adamowicza, Instytut Metropolitalny.