Rozwój systemu zabezpieczenia na starość w Polsce w latach 1918–2021

Rozpowszechnienie zabezpieczenia na wypadek starości to jedno z osiągnięć socjalnych świata minionego stulecia. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. zaczęto ujednolicać prawo z zakresu zabezpieczenia społecznego obowiązujące na terenach dawnych zaborów. Po II wojnie światowej Polska przez niemal pół wieku znajdowała się w obszarze wpływów ZSRR i tym samym przyjęła nieefektywny model gospodarczy, skazując społeczeństwo na życie w niedostatku. Proces starzenia się społeczeństwa spowodował konieczność zweryfikowania funkcjonujących dotychczas rozwiązań w polskim systemie emerytalnym. W 1999 r. przeprowadzono w Polsce reformę systemu emerytalnego, włączając do powszechnego systemu prywatne instytucje. Po kilkunastu latach funkcjonowania zreformowanego systemu emerytalnego w Polsce zaczęto wprowadzać kolejne zmiany, w szczególności dotyczące wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn czy dobrowolnego zabezpieczenia na wypadek starości. Książka jest próbą oceny, na ile nowe rozwiązania przyczynią się do polepszenia sytuacji materialnej starszych osób.