Eduwidma. Rzeczy i miejsca nawiedzone

Książka zachęca do refleksji nad tematem obecności i nieobeności oraz powiązanymi z nim zagadnieniami: życia, nie-życia, ludzi, nie-ludzi, miejsc, nie-miejsc, rzeczy i przedmiotów. Dla autorów, zainspirowanych filozofią Jacques’a Derridy, kuszące okazało się rozpatrywanie tych kwestii z perspektywy edukacyjnej.  Z książki wyłania się obraz pedagogiki społecznej uwzględniającej edukacyjne wymiary różnorodnych postaci obecności, istotnych dla podmiotowych formacji i reprezentacji tożsamości, procesów wychowania, uczenia się i nauczania. Tytułowe kategorie – eduwidma, rzeczy i miejsca nawiedzone – zostały nakreślone  w poszczególnych rozdziałach tak, by przybliżyć różne odmiany  myśli społeczno-edukacyjnej, która nie ignoruje tego, co nie jest specyficznie ludzkie.

Teksty zebrane w tomie, poza uwspólniającym je zainteresowaniem edukacyjnością widm, nie mają jednak spójnej logiki orientującej odczytanie ich wszystkich en bloque jako wypowiedzi antropocentrycznych lub nieantropocentrycznych. Nie ma w nich napięcia,  które mogłoby kierować w jedną czy drugą stronę i uczynić autorów arbitrami w sprawach, z których nierozstrzygalności czynią oni atut o znaczeniu kluczowym dla edukacji. Lektura książki może prowadzić do wniosku, że myśl pedagogiczna zyskuje, gdy – utrzymując zainteresowanie człowiekiem – nie jest obojętna na widma, lecz  zauważa, że „widmują” nie tylko ludzie, a swój sens wiąże z wrażliwością na rzeczy i miejsca, także te nawiedzone.